نجوای رها

گفتم که با خیالش یک ره به خود گشایم                            

                                             دیـدم نـهـان ز دیــده رفــــت و از او جدایم

گــفتـم دمـی بگریـم، از فقر خود بگویم                            

                                             دیــدم مـــنـــی نــبـــاشـــم، بــا نـاز او فنایم
 

نی من ازاین زمینم، نی حال خود ببینم                            

                                            خــواهــم دمــی نـبــودن، من مرغ آن هوایم
 

مـن بـنـدۀ ره او گـشـتـم ولـیـکـن اکنون                            

                                            اورا ز یــاد بــردم، در بــــنـــد مـــا ســوایم
 

بر عیش و نوش و مستی تا کی دراز دستی                            

                                            درمـان مــا تــو هــســتـی، تو درد بی دوایم
 

گـم کـرده ام ره تـو، آواره در بـیـابــان                            

                                            مـانـدم ولـیـک دانــم تــو گــویـــی اَم کـجایم
 

جـانـان مـا تو هستی، جانم بگیر و بنگر                            

                                           کـاز لـعـل خوش دم تو مسحور در چه جایم
 

مـن بـا چـه رو بـگویم درد مرا دوا کن                            

                                            کـاز دولـت مـر ایـن درد مـجـنـونم و رهایم
 

آری مـنـی نـبـاشـد جز یک خیال واهی                            

                                            مارا رها کن ای دوست، بگذر ازاین خطایم