نجوای رها

برو ای در خودی گـمـگـشته دائم                                    

                                       کـه بـر او گـشـتـه ای هر دم تو قائم

ز خــود بـیـگـانه شو یکدم عزیزا                                    

                                        مــشــو بـا خـود بـه ایـنـجا و به آنجا

مکن خود را نثــار جـسم فــانــی                                    

                                         چــو تــو از جــرگــۀ خــونین دلانی
 

ازاین دام جهان بر کـن وجـودت                                    

                                         بگو بر او، رسان تو لطف و جودت
 

ببین هر دم عیان الـطاف حق را                                     

                                        اگــر خـواهـی رهــیـدن، تو برون آ
 

برون آی و نظر کـن اندرون را                                    

                                         بـده بـاری جـلا ایـن نـفــس دون را
 

نــگــر آنـی بــه این دنیای فانی!                                    

                                         نـدانـسـتـم کـه تـو خـود را چـه دانی
 

زهـی ضـیـق جـهـان و ماندن تو                                    

                                         در ایــن آشــفــتــگــی بــی تــلالــو
 

زهـی اسـماء حـقّ و وجه یزدان                                    

                                         که مـی بـیـنـیـش و دوری تو از آن
 

زهـی افـلاک گـردون از بـدایت                                    

                                         کــه راهـت را نــمـایـد تـا به غایت
 

زهـی دریـای ژرف ایـن مـعانی                                    

                                          کــه تو یـک جـرعه از آن را ندانی
 

زهـی بـودن بـدیـن دنـیـای نابود                                    

                                           نـه دانــســتــه ضـررهایی و نه سود
 

زهـی نـابودی محض تن و جان                                    

                                          بــه پــیــش بــودن آن جــان جـانـان
 

زهـی کـذب بـدیدن این دویی را                                    

                                         نــمــودن جــان خود مر عاشقی را
 

دلا گــر عـاشـقـی و مست یاری                                    

                                         و گــر شــوریــده ی روی نـگاری
 

و یا آشـفـتـگــی ات برده از جان                                    

                                         خــیــال دیــدن ایــن گــلــعـــذاران
 

و یــا تــو تــاب بــودن را نیاری                                    

                                         و انــدر پــیــچ و تــاب زلف یاری
 

دمــی بــرخیز و گم شو از منیّت                                    

                                        عــیــان بـیـن از ازل تـا سـرمدیّت
 

ستان یک جرعه از دستان ساقی                                    

                                        ز جــام لا یــزال وجـــه بـــاقـــــی
 

بگیر از او می و اندر ســبو کــن                                    

                                        دمــی خــاک دنـی را مست او کن
 

مــی نــاب مــعــارف را بــیـاشام                                    

                                        ز سر بیرون کن این آغاز و انجام
 

مئی بی رنگ و بو، از دست دلدار                                    

                                      بنوش و خـوش بـرو تا بر سر دار
 

مـئـی بی ساغر و بس ساقی آشام                                    

                                      فرامـش کـن به او هر کام و ناکام
 

مــئــی به تــلخــی هجران آن یار                                    

                                        مئی که مسـتــی اش باشد به دیدار
 

مــئــی از ســاقــی سرمست عالم                                    

                                         که چون نوشی نه بینی بیش و نه کم
 

مــئــی خود مست ساقی نهان رو                                    

                                        مــئــی از خــمّ مــعــنـی 'هـوالـهـو'
 

مــئــی گویــای اســرار مــعــانی                                    

                                       مــئــی نــه درخور این جسم فانی
 

بنــوش آن می عزیزا مست او شو                                    

                                        چو مستش گشتی آندم در سبو شو
 

به مــسـتــی و درستی بنگر آن دم                                    

                                       هــمــه ســیــر وجودی و عدم هم
 

ولــی تا با خــودی و دور ازآن یار                                    

                                       عــبــارات عــبــودیـّـت نــگه دار
 

عــبــودیـّـت نــشــان بــندگان است                                    

                                        عـبـودیّـت دری بر آن جهان است
 

دری تا مــلــک لاهــوت الــــهــی                                    

                                        عــبــاراتــی عــظــیـم و بی تناهی
 

عــباراتی ازآن دلــدار خوش روی                                    

                                         مـحـمـّـد گـفـتـه بـا انفاس این کوی
 

بــدان کایــنـها ز ربّ العالمین است                                    

                                        مـحـمّـد مـرسـل او در زمین است
 

بــه نــام او نــمــا آغــاز هــر کــار                                    

                                        که این سان ره بیابی تو بر آن یار
 

بــخــوان تــو 'قــل هــواللهُ احــد' را                                    

                                      و بــنــگــر بــاری 'اللهُ صـمـد' را
 

دگــر چــیزی کــنــارش تــو مـپندار                                    

                                      چــه مــانــد بودنــی نـزد جهاندار
 

'و ان من شیئ' را یک دم فرو خوان                                    

                                      نگر تا چون شوی در کوی جانان
 

نــگر کــه نزد او باشــد هــمه چـیـز                                    

                                      ز اجــرام فـلـک تـا دانـه ای ریـز
 

که 'کل شیئ هالک' جــز وجــودش                                    

                                      مجو بودن بجز از لطف و جودش
 

ز نــســیان ره نــیــابی جز به بندی                                    

                                      در آ در زمــرۀ 'اوفــوا بــعـهـدی'
 

'خلیل الله' بــبــیــن و کــفر کم گوی                                    

                                       بـه یـک دم 'لا احب الافلین' گوی
 

تــو یادش را نما هــر گـاه و نا گـاه                                    

                                       ز هـر ذرّه شـنــو 'انّـــی انــا الله'
 

ز 'نــعــلــین' مــنــیّت دل بــپــرداز                                    

                                       برون کن از خودت انجام و آغاز
 

ازل تــا بــه ابــد هــر دم هــویــدا                                    

                                      بــبــیــن تــو وجـــه اللهُ احــد را
 

شــتــابـان رو در آنگه تا به کویش                                    

                                      و قــبــل هــر قدم حمدی بگویش
 

بــگویــش از فــنــا، از ضـیق دنیا                                    

                                       بگویــش تـا رســی باری به عقبا
 

برو آنــجا واز آنــجا رو به سویش                                    

                                       چو گشتی محرمــش آندم بگویش
 

عزیــزا، مــنــعــما مست تو هستم                                    

                                       مــن از مـسـتـان آن روز الـسـتــم
 

در آن نوبت که دادی از دل و جان                                    

                                         به آن یک لحظه جان بر جان جانان
 

'الســتُ' گــفــتــی و جــانها ستاندی                                    

                                      ز نــــور رحــمـتـت بر ما فشاندی
 

چه رحمت! کآن بخیزد از دویـیّـت                                    

                                       مــنــی کــه نــبـودم یـکـدم هـویّت
 

هــمه از نــفــخــۀ روح تــو جــانا                                    

                                        چــنــیــن گــشـتم رفیع و بس معلّا
 

ندارم مــن بــه جز یک بـود رابط                                    

                                        کــه بــودش بـسـته باشد به روابط
 

تــو دادی تــو به من این جسم فانی                                    

                                       ز تــو بــاشــد هــمــه ارواح بـاقی
 

الها یــکــنــفــس جــانم تــو برگـیر                                    

                                        بـمـگذارم درایـن دم زار و درگـیـر
 

تــویی مقصود ما انــدر دو عــالـم                                    

                                        ز تــو بـاشــد نــمــود مــا دمـــادم
 

تویــی کــه واقــفی بــر کـنه جانم                                    

                                        تـــو مــی دانی که من از لامکانم
 

چه می گویم که من! من از چه باشم                                    

                                       مــنــی کــه هـر زمان آنِ تو باشم
 

مــنــی وابــســته باشــد ایــن مــنیّت                                    

                                      کـــه نـبـود شـبـنـمی از سرمدیّت
 

چو تو دانی که نــبــوم جــز به ظاهر                                    

                                    چــه دانــم مــن دگر! 'واللهُ قاهر'