نجوای رها

الا ای یـار، ای یـار نـکـو گـوی                       

                                              بــیــا بــازم از آن قـصه تو برگوی

از آن روزی که گفتی 'لن ترانی'                       

                                              بــدادی غــیـر خـــود را جــام فانی
 

که 'کل شیئ هالک' جز به وجهت                       

                                             نــبــاشـد رنـگ بودن جز به رنگت
 

بــبـیـنـم هـر زمــان آثــار جودت                       

                                            نـگــارین گـلـشـنـت، آن نور رویت
 

بـدیــدم مــن درایــن دنــیـای فانی                       

                                             کــه تــو جــانـی و هـم جـان جهانی
 

دلا آن بــودن تـو بـودِ بـود اسـت                       

                                            اگرچه آن به صورت بی نمود است
 

نه هرچ آن می نماید عین بود است                       

                                           ولــی هــر بــودنی وجه وجود است
 

وجــود بـی نــمــود وجــه بــاقـی                       

                                              وجـودی کـایـن دل مـا راسـت ساقی
 

وجــودی عــیــن بـود بـی نـهایت                       

                                             کــه او بــاشــد ز اول تــا بـه غـایت
 

تــویـی از جـنـبـش دلـها چو آگاه                       

                                              بــخـواهـم روی تــو بـیـنـم بـه ناگاه
 

بـبـیـنـم جــلــوۀ نــــور وجــودت                       

                                              نـبـیـنـم هـسـتــی ام الّا بــه کــویــت
 

بــیــابــم خـود دمـی در دلـستانی                       

                                              بــه تــو آرم دل و تــو دل ســتــانـی
 

رها گــردانــی ام زایــن دام دنیا                       

                                              تـو ام باشی هـمه و جان و سر و پا