نجوای رها

ای ساقی سرمستان، جامی بده جان بستان                                              

                       من مست تو ام جانا، بی ساغر و بی بستان

 جــانی و دل مــا هـم در بند چو تو یاری                                              

                       مــایــیــم دراین وادی بی هـمـنفسی بر جان

 در بــنــد ســوای تــو مــانــدیم دمی جانا                                              

                        بــی لعـل رخ ماهت، بی جانی و بی جانان

 تــو هـمـنـفـس جانم، تو ســاقی و دلدارم                                              

                         نی نی تـو همه عــالم، تـو جان و دل یاران

 مــقـصود مــن خـسـته تا روی شما باشد                                              

                         مــایــیــم بــه زهــر غم همبستر و هم انبان

 ماییم به تو محتاج ، در دل هوس رویت                                              

                         داریــم و شــدیــم اما هم چکش و هم سندان

 بــد مــســتــی نفس ما با دُردی تو باشد                                              

                          در بزم پر از مهرت، اندر بر می خواران

 نـــجــوای رهــا امـا از دور فلک بشنو                                              

                          نــه اهــل دلــی دیــد و نه خــنــدۀ دلـداران