روز و شب جانم بگیرد فتنۀ فتّانه ای
روز و شــب جــانـم بـگـیـرد فــتـنـۀ فـتّانه ای
عقل من مجنون شود چون حربۀ دیوانه ای
رنگ آســایش نــبــیـنـد چـشـم مـا از آن زمان
که بـه گـوش جـان رسـید آوازۀ دردانه ای
چـون بخوانـدندم حــریفان پاســخم جز لا نبود
هرچه گـفتـندم مگو، گفتم خوشا افسانه ای
تا به سر دارم تورا از هر دو عالم، من خوشم
چون گدا بودن نـیارزد بر در هر خانه ای
چــون شوم صید تو من از خود رها گردم دلا
آی و در بندم بکش بی دامی و بی دانه ای