نجوای رها

ای چشم رها را ز غمت هر مژه جویی                                                    

                          مســتــان درت را نــبـود خانی و کویی

ما را بــه مئی کشـته و بر عرش نشانی                                                    

                          حاجــت نــبود مست رهت را به سبویی

از روی مـهـت تا به سـر دیـده جان بین                                                    

                          باور نــکـــنــم ســتر بود یک سر مویی

ای دل بـــه بـــن هـــر مـــژۀ دیــده لیلا                                                    

                          هنگام وصالش بجـز از عشق چه جویی

گر می به تو داده است و بماندی سر کویش                                                    

                         تو شاه جهانی، به ازاین روی چه رویی

ور دور ز او گـشتی و جانی به تنت نی                                                    

                          بشکن تو خودت را کــه مگر یار ببویی

چــوگان سر زلـفـش و آن لعـل شکربار                                                    

                           آری نــبــود نـفـسـی و تو به سان گویی

اورا تو بخوان تا که مگر یکدم ازین خوان                                                    

                         بســتــانی ازاو شــهــد شـکربار نکویی

ای وای رها ار تو نــدانـی به چه جایی                                                    

                          سرگشــتــه دنــیـا ز هر سوی به سویی